vrijdag 28 juli 2017

Bekaf en Boink


Met een harde “BOINK!” sloeg de voordeur door een windvlaag dicht. Terwijl ik aan de verkeerde, want geen sleutel bij me, kant stond.
“Oh... shit...”
Peter, die voor de gezelligheid met mij meegelopen was toen ik nog even een paar planten in de voortuin water aan het geven was, keek verbaasd op maar begreep het meteen: “Oh... shit...” Hij had ook geen sleutel bij zich.

Jezelf buitensluiten, jezelf met z’n tweeën buitensluiten, is altijd ongemakkelijk. Gisteren was "ongemakkelijk" een zwaar understatement want:
a. de buren die een reservesleutel hebben waren met vakantie,
b. mijn zusje die een reservesleutel heeft woont niet meer om de hoek,
c. ik was net bekaf thuisgekomen van een vierde dag op rij hard werken in verband met de verhuizing van het filiaal waarin ik werk.


Eigenlijk had ik punt c. als eerste moeten noemen, dat was namelijk het zwaarst wegende punt. We hebben niet ver met ons filiaal moeten verhuizen. We zijn van net buiten het winkelcentrum naar er precies middenin gegaan maar ik heb het hier wel over een bibliotheek en dus over boeken. Heel veel boeken. Boeken die, na het in- en weer uitpakken, op de juiste plekken in de juiste kasten gezet moesten worden.
Voor het in- en uitpakken was een verhuisbedrijf ingeschakeld en, echt, ze hebben heel goed werk geleverd: petje af. Met aanwijzingen en, af en toe, bijtijds ingrijpen van onze kant zijn de boeken ook in de juiste kasten terecht gekomen. Met de juiste plekken daarentegen... daar waren (en zijn nog) wij druk mee.

Met die juiste plekken, de boeken en met nog heel veel meer zaken. Wij (mijn directe collega A., collega’s van facilitair en ICT, een zeer betrokken vrijwilliger, andere collega’s, de onvermoeibare schoonmaakster en niet te vergeten de directeur herself die zeer geregeld en echt niet alleen voor peptalks langs kwam) hebben geleerd dat het begrip "deadline" op meerdere manier uitgelegd kan worden, evenals de term "oplevering".
We zijn verrast door leveranciers die materialen kwamen leveren waarvan we niet wisten dat die besteld waren en door leveranciers die “Hmmm, ja sorry, we gaan het net niet op tijd redden.” zeiden. Hoewel verrast... we hebben vrij vlot geleerd om in zulke gevallen zuchtend onze schouders op te halen en een plan B of zelfs C te bedenken.
Rijden met steekkarren en hondjes: piece of cake.
Schuiven met stoelen, tafeltjes en kasten: tuurlijk!
Zesennegentig keer ons werk onderbreken omdat iemand "even" een vraag heeft: ach ja, vooruit maar. (Zeker omdat we dat geplande werk toch niet konden doen omdat er bijvoorbeeld nog een elektricien bezig bleek en er daarna ook nog wat geschilderd moest worden.)


Natuurlijk was het niet alleen maar kommer en kwel. Zeker niet. Daarbij: ooit een verhuizing meegemaakt die vlekkeloos verliep?
Onze nieuwe werkplek ziet er, ondanks de paar i’s die nog op puntjes wachten, nu al heel mooi uit. De aanmoedigingen en complimenten van klanten en andere voorbijgangers waren stevige riemen onder onze harten.
We hebben als een goed team gesjouwd, gelachen, gemopperd, oplossingen bedacht, geïmproviseerd, gezocht, gevonden, gepoetst en foto's gemaakt. We hebben zo goed mogelijk en zo hard mogelijk gewerkt. We hebben sámengewerkt.
Sommigen zijn nog steeds aan het werk. (Ik wens bij deze vooral mijn collega van ICT heel veel sterkte en vooral succes! Please allemaal, duim uit alle macht met ons mee dat zij ons bibliotheeksysteem op tijd werkend krijgt!)


Gisteren, aan het eind van dag vier waren collega A. en ik het zat. Toen we als laatsten onze nieuwe bibliotheek verlieten, hadden we alles (en nog een beetje boel meer) gedaan wat, in onze ogen, nodig was om volgende week open te kunnen. Het was hoog tijd voor een time-out. Na het weekend gaan we weer verder, alleen nu even niet meer.
Ik fietste naar huis, wilde alleen nog maar een koud drankje en met mijn voeten omhoog, was benieuwd wat voor lekkers Peter nu weer zou koken, zag echter dat de hortensia’s bij de voordeur een plens water konden gebruiken, pakte daarom eerst maar een gieter en.....

“BOINK!”

“Oh... shit...”

Of ik niet ontzettend moest huilen, vroeg een vriendin later. Nee. Misschien was ik er wel te moe voor. Ik was zeker te moe om mij door Peter over de schutting bij de achtertuin te laten tillen. Toch kon ik er wel om grinniken, zo samen met Peet, èn ik kon een paar plussen bedenken:
a. gelukkig was ik voor ik de bieb afsloot nog gauw even naar de wc geweest,
b. ik heb geen sleutel maar wel mijn telefoon bij me, ik kan dus mijn helaas-niet-meer-om-de-hoek-wonende zusje bellen die nog steeds een reservesleutel heeft,
c. het zonnetje schijnt en op de tegels in de voortuin is het ook prima zitten. Zeker als je heeeeel moe bent. Heel erg bekaf maar in de wetenschap dat je zusje er elk moment aan kan komen. Met de sleutel.




Geen opmerkingen:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...