Overstekend wild

“Loop je daar nog steeds?” vroeg mijn ene zusje met afgrijzen in haar ogen. “Daar tussen die wilde beesten? Nee toch, hè!” Zelf was zij tijdens een wandeling een Beest tegengekomen waarvan zij zo erg geschrokken was dat het elke keer als zij erover vertelt steeds groter, woester en agressiever wordt. Nou kan ik wel heel stoer beweren dat ik niet zo bang ben als zij maar dan overdrijf ik (ook). Het is alleen zo dat dieren in het wild tegenkomen (eekhoorntjes, dat ene zwijn, hertjes, af en toe een groep paarden en ja, dus ook runderen) extra bijdraagt aan dat heerlijke gevoel van vrij en één met de natuur zijn. Al kan ik er soms ook wel wat van schrikken. 

De eerste keer dat ik Spaanse runderen op de hei tegenkwam, was op een mooie vroeg-lentedag tijdens een fietstocht met Peter. We waren afgestapt en verwonderden ons over het wat ongewone uitzicht. Midden op die hei, aan weerskanten van “ons” fietspad liepen grote zwarte stieren. Er zullen vast ook vrouwtjes tussen gelopen hebben maar vanwege de vervaarlijke indruk die zij maakten noem ik ze simpelweg stieren. We maakten wat foto’s en besloten het er toch maar op te wagen om tussen de kudde door onze weg te vervolgen, waarbij ik ernstig twijfelde tussen zo rustig mogelijk fietsen en met een bloedgang racen om zo snel mogelijk voorbij het “gevaar” te zijn. Het werd iets krampachtigs er tussen in.

Maanden later besloten zwager Frans en ik onze zondagochtendloop in het natuurgebied waartoe dat bewuste stuk hei behoort te houden. Ik had hem wel verteld over die stieren maar we kwamen ze in de zomer niet tegen. Omdat ze daardoor wat in mijn herinnering weggezakt waren en het er zo mooi is, ging ik er ook in mijn eentje hardlopen toen Frans in het najaar met vakantie was. Peter zette mij die keer aan het begin van het bos af en reed naar het eindpunt om daar te wandelen en mij op te wachten. Op zo’n driekwart van mijn loop, ik had net een wildrooster gepasseerd, kwam ik op het open stuk dat ik herkende (ja-ja, soms herken ik zomaar iets ;p ) van onze fietstocht. Ik keek wat beter en zag.... jawel, dé stieren en ik schrok. Ze liepen vlak langs het pad waarover ik moest gaan. Ik was alleen, ik was niet op een snelle fiets ėn ik had een rood shirt aan. Ik belde Peter op.

“Pee, die stieren van een paar maanden geleden, hè...”

“Ja?”

“Die staan weer hier! Het zijn toch Spáánse runderen?”

“Uh... Ja?”

“Ik heb een rood shirt aan!! ROOD!”

“Kan je er niet omheen lopen? Langs de bosrand of zo.”

“Dat is heel ver en dan weet ik de weg niet en ik ben al best moe.”

“Volgens de boswachter zijn het rustige dieren en doen ze niets.”
“Weet je dat of hoop je dat??”

“Uh.... Ga je terug?”

Ik ben niet terug gegaan. Ik ben zo nonchalant mogelijk langs de beesten opgelopen. Bang maar niet zo bang dat ik geen foto’s maakte. De keer daarna kwam ik ze midden op een bospad tegen. Het was een nog grotere groep en er liepen kalfjes tussen. Weliswaar met wat minder grote hoorns dan hun ouders maar daarentegen een stuk nieuwsgieriger kijkend. Toen klopte mijn hart wat harder in mijn keel. Stel dat zo’n jonkie wil weten wat ik doe, hoe ik ruik? En stel dat jonkies moeder mij dan als een bedreiging ziet? Na zeker een kwartier dralen, twijfelen, inschatten of ik het zou halen om nòg een uur (terug) te lopen, besloot ik ook toen om toch door te gaan. Niet omdat ik niet bang (genoeg) was maar meer uit een soort hoopvolle overtuiging dat “men” toch geen echt gevaarlijke dieren los zou laten in een natuurgebied waar veel gewandeld en gefietst wordt. En ook omdat ik, als ik dat niet zou doen, het hoogstwaarschijnlijk niet gauw meer zou durven om die prachtige route (al dan niet alleen) te lopen.

Sindsdien komen we, zwager Frans en ik, die beesten vaker tegen. Soms lopen we (zo rustig mogelijk) door, soms maken we een bochtje om de kudde heen. Inmiddels weten we namelijk dat het àfgeraden wordt om kuddes te doorkruisen en áángeraden om flinke afstand te bewaren.

Gelukkig kan je met een iPhone ook inzoomen want het zijn wel prachtige beesten. 

Al kan ik daar mijn zusje maar niet van overtuigen.