Megaklus

We hadden zó gehoopt dat er een nieuwe huurder zou zijn die alles wilde overnemen. 

Zodat we

a. het vinyl niet hoefden los te trekken...

b. de gordijnen konden laten hangen en de planken in de keuken niet hoefden los te schroeven...

c. al het behang er niet af hoefden te stomen omdat het indertijd gesausd is. 

We hadden zó gehoopt dat er een nieuwe huurder zou zijn die zou zeggen dat we dat allemaal niet hoefden te doen. "Ben je gek? Ik saus er wel gewoon overheen! Handig die planken en die vloer ziet er toch prima uit, zo." Die nieuwe huurder had dan van ons de gordijnen en de keramische kookplaat cadeau gekregen. Met een strik eromheen desnoods.

Maar er is nog geen nieuwe huurder in beeld.

En daarom waren we gisteren weer hard aan het werk in die flat. Met zes mensen, twee stoomapparaten, allerlei gereedschap en toch nog veel te weinig vuilniszaken. Maar ook met een krat vol proviand en een radio met kerst- en andere meebrulmuziek.

(Wist je dat je met een plamuurmes als microfoon en stoom uit zo’n apparaat heel leuk een muziekclip na kunt doen? Totdat een verstandige doch strenge zwager/echtgenoot het ziet tenminste...) 

Het was echt een megaklus. Een zware, nare megaklus. Eentje die we (hah!) toch weer geklaard hebben met ons allen, al hadden we aan het eind ervan lamme armen, zere ruggen en amper nagels aan onze vingers meer.

En als aanstaande woensdag bij de laatste oplevering die inspecteur toch nog zegt dat... dat... dat het niet goed is.... dat het toch nog niet goed genoeg “oude staat” is... Als hij dát zou zeggen!

O, dan...