dinsdag 17 augustus 2010

Tijdnood

Ik ben geen Einstein maar ik denk wel te weten waarom zijn haar zo raar zat. Dat moet komen door dat gedoe met de tijd, door die relativiteitstheorie van hem. Dat kan niet anders. Ik snap er in ieder geval niks en zelfs steeds minder dan niks van. Van die tijd en dat gedoe. Als ik me er te lang mee bezighoud, dan voelt mijn hoofd zoals het zijne eruit zag.

Zomertijd, wintertijd; daar verdiep ik me niet meer in, ik lijd in stilte als we een uur minder hebben en ik ben blij als we er eentje extra krijgen. Wijsneuzen die willen uitleggen dat het geen kwestie van meer of minder is, ga ik uit de weg. Dat is goed voor mijn hoofd.

Het is anders met films waarin personen bedoeld of onbedoeld in het verleden terechtkomen en, al dan niet met een tussenstop in de toekomst, weer terugreizen naar het heden. Met alle gevolgen van dien. Zulke films vind ik vaak leuk. Ik moet ze alleen niet proberen te doorgronden. Dan zie ik dingen die niet logisch zijn of waarvan ik dènk dat ze niet logisch zijn en dan ga ik vragen stellen, vervolgens erover zeuren en dan verpest ik de film voor Peter. We hebben daarom de afspraak dat ik alleen maar kijk en er niet over denk, in ieder geval er niet over praat. Dat is ook namelijk ook goed voor Peter’s hoofd.

Maar nu zit zoonlief in de Verenigde Staten, aan de westkust. Dat betekent een tijdsverschil van negen uur. Ik heb echt geprobeerd dit voor kennisgeving aan te nemen: gewoon negen uur van onze tijd aftrekken als ik wil weten hoe laat het bij hem is. Ik heb het helaas niet vol weten te houden. Want op een gegeven moment gingen we samen skypen. Op een tijdstip dat het in Nederland al avond was en bij hem net lunchtijd. We kletsten samen gezellig een paar uur weg en opeens was het bij mij al middernacht. De volgende dag dus. En ik realiseerde me dat dat voor hem nog lang niet gold. Met andere woorden, met mìjn woorden: hij zat nog in gisteren. Op de een of andere manier leek dat nog verder weg dan Amerika. Mijn moederhart begon wat zwaar aan te voelen en mijn hoofd ook.

Maar het werd nog erger. Afgelopen vrijdag zouden we Paul van Schiphol afhalen. Dacht ik. En toen begon ik toch te twijfelen. Te twijfelen en te rekenen. Negen uren op te tellen, negen uren af te trekken... En pas nadat de uitkomst telkens weer op zaterdag in plaats van op vrijdag leek uit te komen, pas toen mijn hoofd al doodmoe was, kwam zijn mailtje binnen: "Heb een ander ticket; kom nu volgende week thuis!"

Ik zei het al: ik ben geen Einstein. Maar de timing van zoonlief had ook iets beter kunnen zijn.

6 opmerkingen:

Berna zei

Grijns! Hij blijft dus nog een weekje. Wat vliegt de tijd!!

Ton de Kruyff zei

Ik word al helemaal zenuwachtig van alleen al het lezen over die tijdsverschillen. Ga nooit meer dan 3 tijdzones naar links of naar rechts.

Sylvie zei

@Berna, ja inderdaad. Alleen jammer dat we hem nu niet kunnen ophalen :-/

@Ton, ik moet bekennen dat ik geen idee heb wat je bedoelt; het klinkt als een soort ganzenbord... ;-)

Piet P. zei

Ooooo, wat een mooi blog is het geworden (van uiterlijk, qua inhoud is het dat al lang.)
En dit stuk is ook weer zo invoelbaar geschreven.
Als je over deze dingen gaat nadenken word je vaak zo nerveus en weet je helemaal niet meer hoe de wereld in elkaar steekt. De realiteit wordt zo bevreemdend en je voelt je niet meer thuis. Het is vergelijkbaar met woorden die je steeds herhaalt tot ze hun betekenis verloren hebben. Ik vind dat akelig en als ik er per ongeluk mee bezig raak moet ik gewoon heel hard "Stop!" roepen. Er is dan, zoals bij veel mensen vermoedelijk, de angst om gek te worden. Liever dom dan gek is mijn treurig motto.

Ton de Kruyff zei

@Sylvie, nu ik het teruglees is het idd wel een rare zin. Ik denk dat ik bedoelde "Ga nooit naar een bestemming die meer dan 3 tijdzones naar links of naar rechts op de wereldkaart liggen". Maar ik schreef het tijdens de uitlening dus ik weet het niet helemaal zeker :)

Sylvie zei

@Nel, dankje, ik ben zelf ook tevreden over deze lay-out. Het schrijven van dit stukje kostte veel meer, eh, tijd; ik raakte elke keer zo verstrikt in mijn eigen zinnen dat, echt, mijn haar van het vele gewoel er doorheen, recht overeind stond. Was ik toch een beetje Einstein.

@Ton, ja dat doet een uitleen met je; ik weet er alles van. Een jetlag zou je ervan krijgen ;-)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...