Die knuffel

Op een gegeven moment was hij zo lang dat ik, zelfs als ik op mijn tenen ging staan, niet meer met mijn lippen bij zijn wang kon. Hij was zo trots dat hij zijn broer had ingehaald en zelfs zijn vader heel binnenkort voorbij zou groeien maar het leukste vond hij dat ik, zijn moedertje, hem niet meer zomaar kon kussen. Dat hij zich voorover moest buigen of, nóg leuker want zo grappig, dat ik een klein sprongetje zou moeten maken.

 

Het was een vast en vertrouwd doordeweeks ochtendritueel geworden. Ons vaste en vertrouwde ochtendritueel.

Hij met zijn rugzak al op zijn rug, zijn handen op mijn schouders en, om het voor mij extra moeilijk en voor hem extra vermakelijk te maken, zijn lichaam zo gestrekt mogelijk, zijn hoofd zelfs wat naar achter gekanteld.

Ik tegenover hem, balancerend op mijn tenen, met mijn handen op zijn schouders en alvast genietend van wat komen ging.

Hij met zijn ondeugende grijns en baard-in-de-keel-hese lach: “Toe maar! Spring dan!”.

Ik met elke keer weer de slappe lach waardoor mijn sprongetje nergens op leek: “Jochie! Buk nou eens!”

 

En dan onze knuffel.

 

Onze speciale, vaste, vertrouwde doordeweekse knuffel.  Die heerlijke knuffel die "zomaar" van grappig ochtendritueel een liefdevolle herinnering werd. Die knuffel die zo hoog in mijn veel te lange lijst van dingen die ik het allermeest van hem mis staat.

Hij voorovergebogen naar mij.

Ik omhoog reikend naar hem.

Onze armen om elkaar heen.

 

“Toe maar!”

“Jochie!”

 

Jochie....

Max  20 januari 1987 - 8 mei 2004

 

Happy romjul!

Deze dagen tussen kerst en de jaarwisseling worden ook wel omschreven als: de periode waarin je niet weet welke dag het is, wie je zelf bent en wat je ook alweer zou doen.

 

Is dit herkenbaar?

En zo ja, wat vind je dan van deze dagen? Saai? Doelloos? Verveel je je suf ook al had je je van alles voorgenomen om te doen? Voel je je te lamlendig om naar buiten te gaan, een film uit te zoeken, aan een boek te beginnen?

Of is dit juist de periode waar je zo naar verlangde? De drukke kerst met alle voorbereidingen is eindelijk achter de rug, oudejaarsavond lijkt nog ver weg: even op adem komen in wat op het oog van de storm lijkt.

 

Of, en dat kan natuurlijk ook, zijn deze dagen voor jou net als andere dagen, ook al moet je misschien wat vaker in je agenda kijken om te checken of het inderdaad donderdag is of toch al vrijdag? Doe je gewoon de dingen die anders altijd doet, heb je misschien niet eens vrij van je werk (genomen)? De kliko moet op een andere dag aan de straat gezet worden maar je sportschool en de supermarkten zijn gewoon open.

Als kind vond ik dit deel van de kerstvakantie het fijnst. Twee leuke dagen waren dan wel voorbij maar er zou nog een speciale avond (nacht!) aankomen en in de tussentijd kon ik nagenieten, luieren en (natuurlijk) heerlijk lezen.

Nu is dat eigenlijk niet anders. Ik heb alleen nóg meer moeite dan "gewoon" om me te herinneren wat voor een dag het is, ik moet ook nóg harder nadenken wat ik ook alweer zou doen maar ik verveel me geen moment. Ik wandel mijn wandelingetjes, ren mijn rondjes, lees mijn boeken, zwem mijn baantjes en, al ben ik niet zo van het mediteren, ik denk wel terug aan wat ik allemaal gedaan heb en wat er allemaal gebeurd is in het afgelopen jaar. 

(Eigenlijk zijn deze dagen voor mij dus ook gewone dagen, minus het terugdenken en plus wat huishoudelijke klussen en sociale afspraken.)

 

Voor velen in Noorwegen is de periode tussen kerst en oudejaarsdag de tijd voor huiselijkheid en saamhorigheid, om terug te kijken op het bijna voorbije jaar en te mediteren over het leven. Die Noren, hè.  Ik heb dit ook onlangs pas geleerd; tot voor kort associeerde ik Noren enkel met prachtige fjorden, lelijke truien, boze goden en spannende misdaadfilms. Ze hebben zelfs een speciale naam voor deze periode: “romjul”. Ik vind het een wat raar woord (maar wat verwacht je ook van het Noors), het doet me aan rommel denken, toch past het op een bepaalde manier ook wel weer bij deze tijd. Bovendien: wíj́ weten deze dagen niet beter te omschrijven dan de-periode-waarin-je-niet-weet.... enzovoort.

Voor een welgemeende kerstwens ben ik nu te laat maar dankzij de Noren kan ik iedereen hier wel een rustige, niet-doelloze romjul toewensen en voor daarna een gezellige jaarwisseling!

 

 

 

Kater

 

Onderstaande blogpost heb ik afgelopen donderdag geschreven. Recht uit mijn hart. Omdat ik (tja, ook door schade en schande) geleerd heb geen dingen te delen die in een eerste opwelling geschreven zijn, besloot ik het (nog?) niet online te zetten. De scherpe kanten zouden er misschien na een paar dagen wat afgaan. Toch?
Nee, deze keer dus niet. Ik bekijk mijn mede-wijkbewoners gelukkig niet met een blik van "Jij? Ook jij?" maar mijn mentale kater ben ik nog niet kwijt. Ik realiseer me dat er lezers kunnen zijn die mijn reactie overdreven vinden, die zich misschien zelfs, in hun ogen, onterecht aangesproken voelen. Ik wil niemand kwetsen maar ik verontschuldig me niet voor dit stukje. Vandaag is het zaterdag en de allerscherpste kanten zijn er een heel klein beetje af maar het schuurt nog erg en daarom deel ik deze post toch. 



Donderdag 23 november, het is de dag na de verkiezingen en ondanks de korte nachtrust word ik vroeg wakker. Ik voel me, precies zoals ik een paar uur eerder uiteindelijk in slaap gevallen ben: moe, verdrietig en down. Vandaag, de day after, heb ik een mentale kater om U tegen te zeggen.

Gisteren heb ik, met drie keer een paar uurtjes pauzes tussendoor, van kwart voor zeven ’s ochtends tot half een ’s nachts op een stembureau gezeten. De dag op zich was erg prettig. Ik had geboft met de andere stembureauleden, aardige en praktische mensen, en ook met de locatie, slechts vijf minuutjes lopen van mijn huis. Een groot aantal van de stemmers kende ik daardoor op z’n minst van gezicht: buren, klanten uit mijn bibliotheektijd, mensen die ik geregeld tegenkom tijdens wandelingen door de wijk of in de supermarkt.

 

Af en toe kwam men met groepjes tegelijk binnen (“het lijkt wel alsof ze elkaar buiten opwachten!”) en dan moesten we flink aan de bak maar over het algemeen liep het rustig door en was er tijd voor praatje, voor iets meer dan de gebruikelijke groet.

Als we naast het tellen van de stempassen ook een turflijst van veelgemaakte opmerkingen hadden bijgehouden, hadden naast “wat is het rustig!” of juist “zo, best druk, hè”, uitroepen als “jee, wat een lap!” (over het stembiljet) en “hoe vouw je dat ding?” (ook over het stembiljet) hoog gescoord.

Op een enkeling na, meestal iemand die gauw tussen het werk, kinderen ophalen of koken door binnen kwam rennen, was iedereen vriendelijk en opgewekt.

 

En toen werd het negen uur en konden we met het tellen beginnen. Tot dat moment had ik me niet beziggehouden met de peilingen en mogelijke uitslagen. Niet op die dag tenminste; natuurlijk had ik wel het nieuws gevolgd (niet de debatten, daar was ik al snel mee gestopt) en natuurlijk wist ik dat het erg spannend zou worden maar toen een van ons op zijn telefoon de exitpolls las en deze met ons deelde, sloeg de schrik en toch ook het ongeloof toe.

Het tellen van de stembiljetten begon zoals gebruikelijk met het in tweeën splitsen van de lijstnummers: de oneven nummers op de ene stapel en de even nummers op de andere. Tot mijn schrik zag ik de stapel met even nummers hoger en hoger worden. Lijst 4, nog een lijst 4, nog een, nog een, lijst 2 pfff, weer 4, nog een 4, nog een.... Daarna moesten we de stapels sorteren op lijstniveau en met het groeien van die lijst 4-bundel groeide mijn afgrijzen. Uiteindelijk telden we 185 stemmen voor de PVV. 185 van de 989.

 

Ik was echt niet zo naïef dat ik geen rekening had gehouden met een groei voor deze partij maar het besef dat zo’n 19%, dus bijna 1 van die 5 aardige, vriendelijke kiezers die ik die dag langs had zien komen op lijst 4 gestemd had vond ik behoorlijk confronterend.

Zijn zij het écht eens met een partij die van mensen met een andere afkomst en/of religie tweederangsburgers wil maken? Die niks wil weten van gendermaatregelen, die vindt dat de Coördinator tegen Discriminatie en Racisme weg moet, die het in haar partijprogramma heeft over “klimaatwaanzin” en “diversiteitsgeneuzel”?

Vinden deze mensen écht dat het financieren en subsidiëren van “linkse” clubs als Milieudefensie en de NPO gestopt moet worden?

Staan deze mensen waarvan ik een groot aantal dus op z’n minst van gezicht ken, met wie ik een vriendelijke “Hallo, goeiedag!” uitwissel als we elkaar tegenkomen, met wie ik weleens een gezellig koetjes-en-kalfjespraatje maak, écht volledig achter deze partij? Écht?

 

Ik kan het amper geloven.

Ik kan het me bijna niet voorstellen.

Ik wil het zo graag niet geloven.

Ik wil het me niet voorstellen.

 

 

Met de groeten van een introvert

“Inwoners Zweedse plaats te introvert: gemeente wil dat ze elkaar meer groeten”

De Zweedse gemeente Lulea wil dat inwoners elkaar gedag gaan zeggen op straat. Dat zou hun welzijn enorm verbeteren, denkt de gemeente.

De 80.000 inwoners van Lulea zouden te introvert zijn en zwijgend door de straten lopen. Daar moet volgens de gemeente een einde aan komen in het belang van de sociale verwevenheid, de volksgezondheid, de veiligheid en het welzijn in het algemeen.

Daarom heeft de gemeente onder meer een campagne gelanceerd op sociale media. Ook zijn er aanplakbiljetten op stadsbussen en gemeentepanden geplakt. Bewoners worden op die manier opgeroepen 'Ha' te zeggen of op een andere manier voorbijgangers te groeten."

en

 

“De introverte houding zou ook een gevolg zijn van de kou in Noord-Zweden. In december schijnt de zon hooguit drie uur per dag in Lulea, dat ruim 700 kilometer ten noorden van Stockholm ligt. De gemiddelde temperatuur ligt er rond de -10 graden.”

 

Het was een klein en simpel artikeltje tussen al het grote wereldnieuws en misschien wel daarom viel het me op. Mij en, te zien aan de reacties daaronder, ook veel anderen. Vaak maken de opmerkingen en "meningen" juist de meest eenvoudige berichtjes het lezen waard. Veel van die reacties vond ik ook deze keer erg vermakelijk: mensen raakten met elkaar in de clinch waar het meest gegroet werd, in een dorp of toch juist in de stad, en op bijna agressieve toon werd beweerd dat het toch een kleine moeite was om elkaar te groeten. Je zou bijna vergeten dat het om een vriendelijk gebaar ging.

Ik wandel veel door onze wijk en ik vind het heel normaal en prettig om de mensen die ik dan tegenkom te groeten, op z’n minst toe te knikken en om eenzelfde reactie terug te krijgen. Het is, inderdaad, een kleine moeite en het maakt de dag wat gezelliger. In die zin begrijp ik de gemeente Lulea helemaal. Wat ik niet begrijp zijn de conclusies dat het gebrek aan groeten komt omdat die inwoners (te) introvert zouden zijn en dat er een verband is met de lage buitentemperaturen aldaar. Daarbij misten in mijn ogen wat nuances. Persoonlijkheidskenmerken worden immers door meer factoren bepaald dan enkel weersomstandigheden. En hoezo zouden alleen extraverten hun medemens groeten?

 

Ik ben geen 100% introvert (als zo iemand al bestaat), daar heb ik wat te veel extraverte kenmerken voor, maar de 70% haal ik volgens testen, zeker. Ik heb dan ook met de nodige vooroordelen te maken (zonder “gehad” er tussen haakjes achter).

Vooroordelen als: introverten zijn verlegen, saai, niet sociaal, onzeker, altijd ernstig, nooit eens impulsief en spontaan, en meer van dat al. De keren dat ik “Wat ben je stil.” en “Jij zegt ook niet veel, hè?” te horen heb gehad en nog wel krijg zijn ontelbaar. Dergelijke opmerkingen moedigden nooit aan om mijn mond open te doen, integendeel, ik werd er alleen maar (inderdaad) onzeker van. Tegenwoordig, inmiddels jaren ouder en verre van onzeker, reageer ik wel. Als ik er al zèlf behoefte aan heb tenminste 😜

 

Nu heb ik er behoefte aan om op te komen voor mijn mede-introverten en om dat rare vooroordeel dat wij niet ("spontaan") zouden groeten uit de wereld te helpen. Als wij dat onderweg niet doen hoeft dat niet te liggen aan ons introvert-zijn.

Misschien zijn wij wel zo in gedachten dat wij de ander niet direct opmerken.

Misschien lijkt die ander wel zo in gedachten dat wij haar/hem niet willen storen.

Misschien hebben wij inderdaad zoveel last van de kou (- 10 graden, ga je dan nog vrijwillig naar buiten??) dat de ander door de sjaal voor onze mond onze groet niet hoort.

Misschien hebben we wel, al dan niet aangespoord door een gemeentelijke campagne, als eerste gegroet maar hebben we de kous op de kop gekregen net als de schrijver van onderstaande reactie:

 

“Ik probeer dat ook altijd maar ik kreeg laatst te horen van een man van de vrouw die ik altijd groette dat dat niet door hem gewaardeerd werd. Misschien zoekt hij er wat achter. Maar dat is echt niet nodig.”

Misschien, beste gemeente Lulea, is het een idee om op jullie aanplakbiljetten ook uit te leggen wat "sociale verwevenheid" inhoudt. Dat zou de "veiligheid en het welzijn" in het algemeen en zeker van mensen als de hierboven geciteerde reageerder vast ten goede komen.

O, en stel dan meteen jullie beeld van introverten wat bij!

 

 

De grote badkamermetamorfose

“Van oude badkamers, de dingen die voorbij gaan.”

Toen ik deze titel overwoog voor mijn badkamerverhalen vond ik hem wat te literair, te chic voor een paar simpele verslagen. Inmiddels is de badkamer opgeleverd en alles is zó mooi, zó precies als we gedacht en gehoopt hadden, dat geen titel onze badkamer te chic is.

Het is dus volbracht, de klus is geklaard, het stof is neergedaald (en inmiddels ook al opgezogen en opgedweild): de badkamerrenovatie is (zo goed als*) klaar en wij zijn blij, trots en vol bewondering tegelijk. 

Afgelopen vrijdag was de officiële oplevering en gisterochtend, toen de kit droog was, mochten we voor het eerst onder de douche. We hebben het ‘s avonds met een glaasje** bubbels gevierd.

 

Dit weekend hebben we niet alleen de nieuwe, o zo mooie badkamer uitgebreid gepoetst, gezogen en gedweild maar ook de rest van het huis. Dat was in meerdere opzichten hard nodig. Ten eerste vanwege al dat stof dat overal maar dan ook echt óverál lag en ten andere eerste omdat we zo ons huis weer tot òns huis konden maken na drie weken mensen over de vloer gehad te hebben. En de badkamer natuurlijk ook vanwege de nieuwigheid en omdat we er niet op uitgekeken raken. Zo mooi! Zo chic! Zo anders! Ik heb foto's nodig om me te herinneren hoe de oude situatie er uitzag.

Ik kan niet zeggen dat de afgelopen drie weken mij meegevallen zijn. De eerste week was de ergste, dat was letterlijk en figuurlijk een sloopweek. De tweede week was, in vergelijking met die eerste en ook dankzij een rustige en sympathieke tegelzetter, redelijk te doen. Week drie duurde wat mij betreft een paar dagen te lang; het is zwaar rennen als de finish al in zicht komt.

Die drie weken voelen beslist niet als omgevlogen, ze zijn gelukkig wel voorbij gegaan. En met wat we voor die oude badkamer terug hebben gekregen***... trotsere en blijere (en schonere) mensen zijn er hier in Ede even niet te vinden.

* Er moet nog wat aan een deel van de verlichting gebeuren, daar komt eind van de week iemand voor terug.

 

** Natuurlijk is het niet bij één glaasje per persoon gebleven want, zoals iedereen weet, er zitten meer dan twee glazen in een fles en het is echt, geloof mij maar, een fabel dat je een fles bubbels langer dan een dag goed kan houden. Ons is het in ieder geval nooit gelukt 😇

 

*** Dat “gekregen” is uiteraard bij wijze van spreken. Het kwam nu extra goed uit dat we prosecco lekkerder dan “echte” champagne vinden én dat die prosecco ook nog in de bonus zat 😉